Tatarka Dominik

Tatarka Dominik , ur. 14 III 1913, Drienov, zm. 10 V 1989, Bratysława,

słowacki prozaik, eseista, publicysta, jeden z wybitniejszych przedstawicieli literatury słowackiej XX w.

1944 brał udział w słowac. powstaniu nar.; po 1968 pod nadzorem służby bezpieczeństwa, a twórczość objęta zakazem publikowania; we wczesnej prozie wpływy nadrealizmu (mikropowieść Panna zázračnica 1945); demaskatorska powieść o państwie słowac. Farská republika (1948) oraz ukazująca wojenne bohaterstwo zwykłych ludzi Prvý a druhý úder (1950); utrzymane w konwencji realist. tzw. powieści produkcyjne; próbę rozliczenia się ze stalinizmem przyniosła paraboliczna powieść Démon súhlasu (1956, wyd. książkowe 1963); najdojrzalsza okazała się proza refleksyjna Tatarki: tom opowiadań Rozhovory bez konca (1959), liryczna mikropowieść o miłości Wiklinowe fotele (1963, wyd. pol. 1965) oraz trylogia Písačky: Listy do večnosti (1988), Sám proti noci (1984), Natália (1984) — jej dopełnienie stanowi tom szkiców V ne-čase (1986) i rozmów przeprowadzonych z Tatarką Navrávačky (1988); ponadto reportaże Človek na cestách (1957) oraz szkice o literaturze i sztukach plast. Proti démonom (1968).