Tarquinia
m. w środkowych Włoszech, w regionie Lacjum, w pobliżu M. Tyrreńskiego.
[tarkuịnja],
Tarquinia
Encyklopedia PWN
—16,8 tys. mieszk. (2009). W starożytności Tarkwinie (rzymskie Tarquinii); pocz. miasto Etrusków Tarch(u)na, powstała prawdopodobnie w 1. poł. I tysiącl. p.n.e.; stanowiła polit. i rel. centrum związku 12 miast etruskich; wg tradycji z Tarquinii pochodziła rzymska dyn. Tarkwiniuszów; na pocz. IV w. p.n.e. pierwsze walki z Rzymem, 358–351 wojna, zakończona czterdziestoletnim rozejmem; po jego upływie walki 311–308 i klęska Tarquinii, która utraciła wybrzeże tyrreńskie i znalazła się pod panowaniem rzymskim; zniszczona w VIII w. przez Arabów, później odbud., utraciła znaczenie; w pobliżu miasta olbrzymia nekropola etruska — groby komorowe z malowidłami ściennymi (pocz. VI–II w. p.n.e.). V–I w. p.n.e. produkcja rzeźbionych sarkofagów, m.in. z leżącą na pokrywie postacią. Ośrodek turyst.; muzeum; kościoły rom. z XII w. (S. Maria di Castello, S. Giacomo Apostolo) i rom.-got. z XIII w. (S. Pancrazio, S. Francesco); katedra (XV, XVII w.); pałac Vitelleschi (XV w.), ruiny zamku (XI w.).
