TODD-AO,
system filmu szerokoekranowego (szerokoformatowego), oprac. 1955 z inicjatywy M. Todda przez B. O’Briana z koncernu American Optical Company;
TODD-AO
Encyklopedia PWN
stosowany do 1976. Na taśmie film. 65 mm były eksponowane, bez anamorfozy, klatki formatu 1 : 2,2 (początkowo 1 : 2); wykonywane stykowo kopie miały 70 mm szerokości — dodatkowa powierzchnia taśmy była wykorzystana na 6 ścieżek magnetycznego, stereofonicznego zapisu dźwięku; ekran miał wymiary ok. 7,6 × 15,25 m; TODD-AO był uproszczoną i tańszą wersją Cineramy, dającą zbliżone efekty wizualne i akustyczne przy użyciu pojedynczej kamery i jednego projektora; do zdjęć stosowało się specjalny obiektyw o kącie widzenia 128°, obejmujący prawie tak duży obszar, jaki obejmują łącznie obiektywy 3 zespolonych kamer Cineramy; ekran, jak w Cineramie, odznaczał się dużą krzywizną podstawy (wklęsłością); rozwiązania te dawały jednak często karykaturalne rezultaty estetyczne i komplikowały projekcję. TODD-AO stał się wzorcem dla innych amer. bezanamorfotycznych systemów szerokoformatowych: Panavision 70, Super Panavision 70 i Panavision Super 70; istniał również system TODD-AO 35 (1971), analogiczny do Cinemascope’u.
