Szyfman Arnold, właśc. A. Schiffmann, także Schiffman, Schifman, ur. 23 XI 1882, Ulanów (Rzeszowskie), zm. 11 I 1967, Warszawa,
dyrektor teatrów, reżyser, pisarz, krytyk teatralny.
Szyfman Arnold
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Twórca krak. teatru małych form pod nazwą Figliki (1906) i warsz. kabaretu artyst.-lit. Momus (1908). Założyciel i dyr. Teatru Polskiego w Warszawie (1913–57, z przerwami w czasie wojen 1915–18 i 1939–45 oraz okresu 1949–55), także jego filii: Teatru Małego (1918–39) i Teatru Kameralnego (1949 i 1955–57); w okresie międzywojennym teatr ten prowadził samodzielnie jako duże, prywatne przedsiębiorstwo teatr., co było ewenementem w skali eur.; wyposażył go w nowoczesne urządzenie techn. (pierwsza w Polsce scena obrotowa); zabiegał, by na jego scenie były prezentowane różne kierunki i tendencje artyst., co przejawiało się w odpowiednio kształtowanym repertuarze oraz wysokim poziomie inscenizacji, scenografii (współpracował m.in. z L. Schillerem, W. Drabikiem, K. Fryczem) i gry aktorskiej; sam reżyserował niewiele, wystawił m.in. Irydiona (1913, na inaugurację działalności Teatru Polskiego), Nie-Boską komedię Z. Krasińskiego (1920), Hamleta W. Szekspira (1922 i 1947). Był współzał. Związku Dyrektorów Teatrów Pol. (1919), współtwórcą Pol. Inst. Teatrologicznego (1925), wydawcą i współredaktor własnego pisma „Teatr” (1918–19 i 1928–31). Po II wojnie świat. organizator i dyr. odbudowy Teatru Wielkiego w Warszawie (1950–65), inicjator utworzenia Muzeum Teatralnego (zał. 1957). Autor wielu artykułów, referatów, polemik na łamach gazet i czasopism (wybór 55 lat w teatrze 1961), także wspomnień: Moja tułaczka wojenna (1960), Labirynt teatru (1964).
