Szkoła Podchorążych Piechoty Królestwa Polskiego
 
Encyklopedia PWN
Szkoła Podchorążych Piechoty Królestwa Polskiego,
szkoła wojsk., zał. 1815 w Warszawie przez wielkiego ks. Konstantego Pawłowicza;
jej powołanie miało na celu zmianę charakteru dotychczasowego korpusu oficerskiego; wzorem szkół ros. wychowywała młodą kadrę oficerską w duchu bezwzględnego posłuszeństwa wpajanego przez specyficzny program nauki oparty gł. na regulaminach i musztrze; przyjmowała rocznie 100 podchorążych, nauka miała trwać 2 lata, w praktyce wydłużała się do 5 lat i więcej; było to spowodowane niewielką liczbą etatów oficerskich w armii pol., co w konsekwencji powodowało wzrost nastrojów buntowniczych wśród słuchaczy; szkoła stała się bazą sprzysiężenia P. Wysockiego, którego członkowie w noc listopadową 1830 zapoczątkowali powstanie listopadowe 1830–31; komendanci szkoły: kpt F. Paczkowski, podpułkownik K. Olędzki.
Bibliografia
Szkoła Podchorążych Piechoty. Księga Pamiątkowa 1830–29. XI. 1930, Ostrów–Komorowo 1930.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia