Szczepański Jan Józef, ur. 12 I 1919, Warszawa, zm. 20 II 2003, Kraków,
pisarz, z wykształcenia orientalista.
Szczepański Jan Józef
Encyklopedia PWN
Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, podczas okupacji niem. w AK, 1944 walczył w partyzantce; od 1947 związany z „Tygodnikiem Powszechnym”, 1949–53 czł. redakcji, po 1956 stały współpracownik; 1980–83 prezes ZLP (proza wspomnieniowo-dokumentalna Kadencja, wyd. poza cenzurą 1986), 1989–90 — Stow. Pisarzy Pol. (od 1990 honorowy prezes); od 1994 czł. PAU; w podejmowanej przez Szczepańskiego problematyce etycznej dominują pytania o istotę heroizmu jako wartości uniwersalnej (wpływ J. Conrada) oraz o źródła współcz. kryzysu moralnego; w dokumentalnej powieści Polska jesień (1955) i opowiadaniach (zbiór Buty... 1956) zapis doświadczeń wojennych i partyzanckich; powieści społ.-obyczajowe (Portki Odysa 1954) i hist. (dylogia Ikar 1966 i Wyspa 1968, osnuta wokół losów A. Berezowskiego), opowiadania (tomy Motyl 1962, Rafa 1974, Ultima Thule 1987), eseje (Przed nieznanym trybunałem 1975); Maleńka encyklopedia totalizmu (1990) — felietonowy rejestr fundamentalnych cech ustroju totalitarnego; ponadto m.in.: szkice z podróży (Koniec westernu 1971), tom krótkich opowieści, anegdot i wspomnień Historyjki (1990), scenariusze filmowe (m.in. Westerplatte 1967 w reż. S. Różewicza); przekłady, m.in. bajek ind. i murzyńskich; 1982 otrzymał nagrodę im. J.G. Herdera, 2001 — nagrodę pol. Pen Clubu za całokształt twórczości
