Szaniawski Jerzy, ur. 10 II 1886, Zegrzynek k. Pułtuska, zm. 16 III 1970, Warszawa,
dramatopisarz, prozaik.
Szaniawski Jerzy
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Od 1933 członek PAL; podczas okupacji niemieckiej 1944 więziony na Pawiaku; wychodząc z tradycji modernistycznej stworzył własny typ dramatu, łączący nastrojowy liryzm i poetycką symbolikę z podtekstem psychologicznym i filozoficznym; ironista i sceptyk, ukazywał wieloznaczność motywów ludzkiego działania i sądów o świecie, znaczenie fantazji i potrzebę mitu w życiu jednostkowym i społecznym; Żeglarz (wystawienie 1925), Adwokat i róże (wystawienie 1929), Most (wystawienie 1933), Dwa teatry (wystawienie 1946); groteskowe komedie liryczne (Murzyn, wystawienie 1917, Ptak, wystawienie 1923); przypowieści prozą Profesor Tutka i inne opowiadania (1954) oraz Profesor Tutka. Nowe opowiadania (1962), wydanie łącznie pt. Profesor Tutka (cz. 1–2 1972, wyda 5 2002, serial telewizyjny Klub Profesora Tutki 1966–68); autor słuchowisk (Zegarek 1935) należących do klasyki gatunku; wspomnienia W pobliżu teatru (1956); 1930 otrzymał państwową nagrodę literacką, 1962 — Nagrodę im. W. Pietrzaka; Dramaty zebrane (t. 1–3 1958), Wybór dramatów (1988), Dramaty wybrane (1994).
