Świecie

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Świecie,

miasto powiatowe w województwie kujawsko-pomor., na pograniczu Doliny Fordońskiej i Wysoczyzny Świeckiej, nad Wisłą i Wdą.

Ludność miasta: ogółem — 25,7 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 2 143,6 os/km² (2019)

Powierzchnia: 12 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 18°27′E, szerokość geograficzna: 53°25′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1338

Oficjalne strony WWW: www.um-swiecie.pl

Duże zakłady celulozowo-papiernicze, ponadto przetwórstwo rolno-spoż., zakłady produkcyjno-remontowe dla przemysłu papierniczego, zakłady konstrukcji stalowych, stolarki budowlanej, odzieżowe, drukarnie; węzeł drogowy; szpital dla nerwowo i psychicznie chorych; ośr. wypoczynku świątecznego.

Historia.

Na przeł. XI i XII w. gród pomor., w końcu XII i na pocz. XIII w. stol. księstwa dzielnicowego, przed 1217 włączonego do księstwa gdańskiego; ośr. kasztelanii (wzmiankowane 1238); w poł. XIII w. gród i osada przeniesione w nowe miejsce; 1309 zdobyte przez Krzyżaków, którzy wybudowali tu zamek — siedzibę komturów; prawa miejskie 1338; po zakończeniu wojny trzynastoletniej od 1466 w granicach Polski (Prusy Król.); w XVI w. ośr. rzemieślniczo-handl., miejsce odbywania sejmików, siedziba sądów grodzkich i ziemskich; 1772–1920 w zaborze pruskim; 1858–85 (po powodzi) miasto przeniesiono na wysoką terasę Wisły; od 1888 połączenie kol.; od końca XIX w. rozwój przemysłu spożywczego. We IX 1939 zacięte walki obronne WP; 1939–40 w Świeciu i okolicy Niemcy dokonywali egzekucji mieszk. Pomorza (zginęło ok. 23 tys. osób); w okresie okupacji niem. 4 oddziały robocze jeńców bryt.; XIX–1975 i od 1999 siedziba powiatu.

Zabytki.

Ruiny got. zamku (XIV w.) i późnogot. kościoła (2. poł. XIV–poł. XVI w., 2. poł. XVIII w., zniszczony 1945), fragmenty murów miejskich (XIV w.), barok. kościół i klasztor Bernardynów z krużgankiem (1692–1741).

Świecie, ruiny zamku krzyżackiego, XIV w.