Suahili, Swahili, Wasuaheli
lud afryk., zamieszkujący gł. wybrzeża Kenii, Tanzanii i częściowo Mozambiku oraz wysp Zanzibar, Pemba i Mafia;
[arab. sawāḥil ‘wybrzeża’],
Suahili
Encyklopedia PWN
2–5 mln (lata 90. XX w.); język suahili; zaliczani do ludów Bantu, mimo że ich przodkowie zmieszali się silnie z napływającymi do wschodniej Afryki od VI–VII w. Arabami, a także Indusami i Persami oraz sprowadzanymi przez Arabów z centralnej Afryki niewolnikami; od X w. zislamizowani; tradycje organizacji polit. w formie miast-państw od X–XI w.; gł. zajęcia: rolnictwo, rybołówstwo, handel w całej zachodniej strefie O. Indyjskiego i w głębi kontynentu (Afryka Wschodnia), w miastach praca w handlu i zakładach przem.; wysoka kultura żeglarska.
