Stalingrad, 1943

Stalingrad, 1943

Po załamaniu się w końcu 1941 roku bezpośredniego ataku na Moskwę, Wehrmacht w 1942 nie kontynuował uderzenia na tym kierunku, ale z woli Adolfa Hitlera w początkach kwietnia skierował swoją machinę wojenną na południe, ku Wołdze i Kaukazowi. Zadaniem grup armii A i B było zagarnięcie sowieckich złóż naftowych i otwarcie drogi na Bliski Wschód, a w konsekwencji przecięcie głównego szlaku transportowego Imperium Brytyjskiego. Latem ćwierćmilionowe siły Niemiec i ich sojuszników (Rumunów, Węgrów, Włochów) dowodzone przez generała Friedricha von Paulusa dotarły nad Wołgę. Na północ od Stalingradu stanęła Grupa Armii B, na miasto uderzyła 6. Armia Paulusa i 4. Armia Pancerna. Przeciwstawiły się im 62. i 64. Armia sowiecka. W sierpniu do dowodzenia Frontem Południowym odkomenderowany został marszałek Gieorgij Żukow. Całą jesień trwały zaciekłe walki w ruinach miasta stopniowo opanowywanych przez Niemców. Na południu naziści dotarli do granic Gruzji. 19 listopada Armia Czerwona rozpoczęła realizację planu Uranus opracowanego przez marszałków Żukowa i Wasilewskiego. Rozbiwszy słabsze oddziały niemieckich sojuszników, Rosjanie przełamali linię frontu i wzięli w kleszcze siły Paulusa w Stalingradzie (ponad 300 tysięcy żołnierzy). Mimo zażartej obrony i rozkazów Hitlera zabraniających kapitulacji, resztki Niemców (91 tysięcy) poddały się 2 lutego 1943 roku. Klęska stalingradzka stała się punktem zwrotnym II wojny światowej, zapoczątkowując marsz Armii Czerwonej ku Berlinowi.