Spitteler Carl

Spitteler

[szpı̣tələ^r]

Carl , pseud. C. Felix Tandem, ur. 24 IV 1845, Liestal, zm. 29 XII 1924, Lucerna,

pisarz szwajcarski, tworzący w języku niem.; przedstawiciel neoklasycyzmu na przeł. XIX i XX w.;

przedstawiciel neoklasycyzmu na przeł. XIX i XX w.; współpracował z wieloma pismami (m.in. „Neue Zürcher Zeitung”); w twórczości wpływy filozofii A. Schopenhauera i F.W. Nietzschego, teorii kultury J. Burckhardta; najpełniej wypowiadał się w eposach filoz., łącząc wątki mityczne ze współczesnością: Prometheus und Epimetheus (t. 1–2 1880–81, nowe oprac. Prometheus, der Dulder 1924) i Olympischer Frühling (t. 1–4 1900–06); symbol. poezje (Extramundana 1883, Glockenlieder 1906), opowiadania i nowele (realist. Konrad porucznik 1898, wyd. pol. 1925); powieść Imago (1906, wyd. pol. 1922) — kluczowa dla twórczości Spittelera, poświęcona problemom dwoistości natury artysty; ballady; 1919 otrzymał Nagrodę Nobla.