Śląska, Wyżyna
 
Encyklopedia PWN
Śląska, Wyżyna,
południowo-zachodnia część Wyż. Śląsko-Krakowskiej, między Niz. Śląską na zachodzie i północnym zachodzie a kotlinami: Ostrawską i Oświęcimską na południu;
wys. 200–400 m, kulminacja na G. Św. Anny (400 m) w garbie Chełm; zbud. z węglonośnych skał wieku karbońskiego, wychodzących na powierzchnię między Zabrzem na zachodzie, Mikołowem na południu oraz Sosnowcem i Dąbrową Górniczą na wschodzie; na karbonie zalegają od północy dolomity i wapienie środkowotriasowe, które tworzą wzniesienia Chełmu i Garbu Tarnogórskiego, a na wschodzie Pagóry Jaworznickie; w południowo-zachodniej części Wyżyna Śląska, w okolicach Rybnika, utwory karbońskie są przykryte podkarpackim miocenem. W związku z wydobyciem węgla kam., w środkowej i południowej części Wyżyny Śląskiej powstały najsilniej uprzemysłowione i zurbanizowane regiony w Polsce — GOP i ROW (13 miast o liczbie ludności przekraczającej 100 tys.); jest to zarazem region o największej w kraju degradacji środowiska naturalnego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia