Sieroszewski Wacław

fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Sieroszewski Wacław, pseud. Wacław Sirko, ur. 24 VIII 1858, Wólka Kozłowska k. Radzymina, zm. 20 IV 1945, Piaseczno k. Warszawy,

pisarz;

związany w młodości z ruchem socjalist., po uwięzieniu w Cytadeli warsz. 1879 zesłany na Syberię za udział w buncie więźniów, tu rozpoczął pracę lit. (nowele drukowane od 1887 w warsz. „Głosie”) i etnogr. (Dwanaście lat w kraju Jakutów 1896, wyd. pol. 1900); po zesłaniu, od 1892 przebywał w Irkucku i Petersburgu (otrzymał złoty medal ros. Tow. Geogr.), od 1898 w Warszawie; 1900 ponownie uwięziony w Cytadeli za udział w manifestacji antyros. i zagrożony zesłaniem na Syberię; przy poparciu ros. Tow. Geogr. wyjechał w podróż nauk. do Japonii i Chin (Na Daleki Wschód 1904); uczestnik rewolucji 1905, walczył w Legionach Pol.; 1918 min. propagandy w rządzie I. Daszyńskiego; prezes Związku Zaw. Literatów Pol. (1927–30) i PAL (1933–39); w nowelach i powieściach, obrazuje egzotyczne kultury i krajobrazy Syberii (Na kresach lasów 1894, Ucieczka 1904), Kaukazu, Dalekiego Wschodu (Zamorski diabeł 1900, Ol-Soni Kisań 1906), opisuje dzieje pol. zesłańców (dylogia Beniowski 1916 i Ocean 1917); współcz. powieści polit. (Topiel 1921), liczne utwory przygodowo-sensacyjne, stylizacje orientalne (Z fali na falę 1910), Bajki (1910), wspomnienia (Droga do wolności 1939); Dzieła (t. 1–20 1958–63).

Sieroszewski Wacław, Na kresach lasów, rękopis

Sztab generalny I Brygady Legionów w 1914 — na rysunku-pocztówce Leopolda Gottlieba na koniach: J. Piłsudski, K. Sosnkowski, W. Sławek, W. Sieroszewski