Shen Congwen
 
Encyklopedia PWN
Shen Congwen, właśc. Shen Yuehuan, także pseud. Xiu Yunyun, Jia Chen, Shangquan Bi, Xuan Ruo, ur. 28 XII 1902, Fenghuang (prow. Hunan), zm. 15 V 1988,
pisarz chiński;
należał do mniejszości nar. Miao; 1922–27 w Pekinie; debiutował na łamach czasopism; od 1928 w Szanghaju, gdzie wspólnie z Ding Ling i Hu Yepin wydawał pismo „Hong yu hei” [‘czerwone i czarne’]; w czasopiśmie „Xinyue” [‘nów’] publikował w odcinkach satyryczną powieść Alisi Zhongguo youji [‘Alicja w krainie Chin’]; wykładał literaturę na uniwersytetach chiń., m.in. od 1945 w Pekinie; od 1950 pracownik nauk. Chiń. Muzeum Hist.; 1967 zesłany do obozu pracy, 1978 zrehabilitowany; jeden z najpopularniejszych pisarzy lat 80. i 90. Jako piewca zachodniego Hunanu (Xiangxi) i kultury Miao jest zaliczany do grupy pisarzy xiangtu [‘rodzinna ziemia’]; dominującą tematyką utworów Sh.C. jest folklor i tradycja jego rodzinnego regionu; ceniony za subtelne szkice ludzkich charakterów i pastoralno-liryczny nastrój; najbardziej znane opowiadania: Shenwu zhi ai [‘miłość szamana’] (1928), Xiao Xiao (1930); krótkie powieści Bian cheng [‘miasto na rubieży’] (1934), Changhe [‘długa rzeka’] (1948); ponadto eseje, szkice, biografie, prace naukowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia