Seszat
w religii staroż. Egiptu personifikacja boskiej wiedzy związanej z astronomią, liczeniem, pisaniem;
[egip., ‘ta, która zapisuje’],
Seszat
Encyklopedia PWN
pismo i kalendarz uchodziły za dzieła Stwórcy, dlatego przez cały okres istnienia staroż. Egiptu nie podlegały reformie; S. była wykorzystywana do działań w obrębie sacrum: m.in. zakładania świątyń (jest przedstawiana w scenach tzw. napięcia sznura — wytyczania kierunku ustawienia świątyni) i rejestracji panowania nowego króla (asystuje Atumowi zapisującemu na liściach persei imię władcy); od pierwszych dynastii (koniec IV tysiąclecia p.n.e.) S. była związana z królem jako patronka król. archiwów; w teologii S. jest żeńskim odpowiednikiem („siostrą”) Tota. W ikonografii S. jest przedstawiana jako kobieta w skórze pantery (zatem w funkcji kapłańskiej), mająca na głowie wyróżniający ją znak: rodzaj rozety osadzonej na trzonku i zwieńczonej odwróconym półksiężycem lub parą rogów.
