Sefẹris Jọrghos (Jeọrjos), właśc. J. Seferiadhis, ur. 13 III 1900, İzmir, zm. 19 IX 1971, Ateny,
gr. poeta i eseista;
Sefẹris Jọrghos (Jeọrjos)
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
od 1926 w służbie dyplomatycznej, 1957–62 ambasador w Wielkiej Brytanii; twórca intelektualno-filoz. poezji, w której, inspirowany utworami T.S. Eliota, kształtował bezosobową wizję świata, pozbawionego racji metafizycznych, wyrażał pesymizm zrodzony z egzystencjalnego niepokoju XX w. i tragicznych losów współcz. Greków, oraz pragnienie utrwalenia tradycji gr.; poetykę S. cechuje: powracający motyw wiecznej podróży — odbicie własnego losu, kondensacja języka i maks. ekspresywność; zbiory wierszy (Strọfi 1931, Tetrạdhio Jimnazmạton 1928–1937 1940, Imerolọjio katastrọmatos I, II, III 1940, 1944, 1955, Piịmata 1977), poematy (Legenda 1935, Drozd 1947); tłumacz utworów m.in. Eliota, W.B. Yeatsa, A. de Musseta, P. Éluarda, E. Pounda; autor esejów lit. i szkiców na temat kultury antycznej, reportaży podróżniczych; dziennik Mẹres (t. 1–5 1975–78); pol przekłady utworów w Antologii poezji nowogreckiej (1970), antologiach: Nowe przestrzenie Ikara (1972, 1980), Poeci nowej Grecji (1972, 1987); 1963 otrzymał Nagrodę Nobla.
