Schelling Friedrich Wilhelm Joseph
 
Encyklopedia PWN
Schelling
[sẓlıŋ]
Friedrich Wilhelm Joseph Wymowa, ur. 27 I 1775, Leonberg (Wirtembergia), zm. 20 VIII 1854, Bad Ragaz (Szwajcaria),
filozof niem., przedstawiciel idealizmu absolutnego.
Od 1798 profesor uniwersytetu w Jenie, od 1803 — w Würzburgu, 1820–23 w Erlangen i Monachium; 1827 generalny konserwator zbiorów nauk. Dyn. Bawarskiej i czł. zarządu Akad. Nauk, od 1830 Tajny Radca Państw.; 1835–40 nauczyciel późniejszego króla, Maksymiliana II; 1841–46 wykładał na uniwersytecie w Berlinie. Jeden z gł. przedstawicieli klas. filozofii niem. oraz inicjatorów filozofii niem. romantyzmu; twórca idealist. systemu filozofii przyrody jako aktywnego podmiotu; do systemu tego, w toku ewolucji swoich poglądów, wprowadził ideę dialektycznego rozwoju przez przeciwieństwa; sformułował filoz.-rel. teorię absolutnego rozumu (Boga) jako realizującego tożsamość bytu idealnego i realnego; w teorii poznania doszedł do uznania prymatu intuicji i wiary nad rozumem i stał się rzecznikiem filozofii objawienia (irracjonalizmu); w estetyce głosił kult sztuki jako najwyższej formy działalności człowieka; wywarł duży wpływ na filozofię niem. (m.in. K. Jaspers, F. Rosenzweig); System idealizmu transcendentalnego (1800, wyd. pol. 1979), Filozofia sztuki (1802, wyd. pol. 1983), Filozoficzne badania nad istotą ludzkiej wolności (1809, wyd. pol. 1990), Wykłady erlangeńskie (1821, wyd. pol. 2003), Filozofia objawienia. Ujęcie pierwotne (1831–32, wyd. pol. t. 1 2003).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia