Samoobrona Litwy i Białorusi,
pol. ochotnicze formacje wojsk., powołane jesienią 1918 w celu przyłączenia Wileńszczyzny, Mińszczyzny i Grodzieńszczyzny do państwa pol.,
Samoobrona Litwy i Białorusi
Encyklopedia PWN
wcześniejsze próby sformowania Samoobrony Białorusi uniemożliwił napór Armii Czerwonej, która zajmowała obszary opuszczane przez wojska niem.; nie powiodła się również próba utworzenia pułku Samoobrony Litwy, złożonego z ochotników zwerbowanych przez Związek Wojsk. Polaków Miasta Wilna; werbunek ochotników prowadzono również na obszarze Grodzieńszczyzny; 8 XII 1918 komendantem wszystkich formacji Samoobrony Litwy i Białorusi został gen. W. Wejtko, który przystąpił do formowania 2 pułków, pod dowództwem podpułkownika W. Zubrzyckiego na Wileńszczyźnie i gen. S. Mokrzeckiego na Grodzieńszczyźnie; oddziały te 29 XII 1918 zostały formalnie wcielone do WP; powołano pułk piechoty i pułk ułanów, które 1 I 1919, po ustąpieniu wojsk niem., obsadziły Wilno, a następnie pod naporem Armii Czerwonej opuściły je 5 I i przedostały się do Łap, gdzie zostały wcielone (ponad 2 tys. żołnierzy) do Dyw. Litewsko-Białorus. WP.
