Rumuńska Partia Komunistyczna
 
Encyklopedia PWN
Rumuńska Partia Komunistyczna (RPK), rum. Partidul Comunist Român,
partia polit.,
od 1921 sekcja Międzynarodówki Komunist.; 1924 zdelegalizowana; w czasie II wojny światowej współorganizatorka Frontu Nar.-Demokr. (VI 1944), który w VIII 1944 obalił dyktaturę I. Antonescu; po wojnie, wykorzystując poparcie sowieckie, dążyła do ustanowienia systemu monopartyjnego i eliminowała z życia polit. partie demokr.; 1947 doprowadziła do zniesienia monarchii; po przejęciu 1947/48 pełni władzy w kraju partia przeprowadziła nacjonalizację przemysłu (1948) i przystąpiła do kolektywizacji rolnictwa (1949–62); w partii rywalizowały wówczas dwie frakcje: krajowa i zagraniczna (działacze przybyli z ZSRR); 1952 zwyciężyła frakcja krajowa, której przewodził G. Gheorghiu-Dej (od 1948 sekr. gen. KC); charakterystyczny dla działalności RPK był kult jej przywódców: Gheorghiu-Deja i N. Ceauşescu (od lat 70.); sprawując władzę partia stosowała wobec społeczeństwa terror policyjny, złagodzony na krótko po śmierci Gheorghiu-Deja (1965); polityka ekon. RPK doprowadziła w latach 80. do głębokiego załamania gospodarki Rumunii; po obaleniu dyktatury Ceauşescu XII 1989, RPK I 1990 rozwiązana; część jej działaczy znalazła się we Froncie Ocalenia Narodowego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia