Reńskie Góry Łupkowe
 
Encyklopedia PWN
Reńskie Góry Łupkowe, Nadreńskie Góry Łupkowe, Rheinisches Schiefergebirge,
góry w Niemczech, częściowo w Belgii i Luksemburgu, stanowiące część Średniogórza Niemieckiego, położone po obu stronach środkowego Renu;
rozcięte głębokimi dolinami jego dopływów (Mozela, Lahn, Nahe, Sieg) na oddzielne grzbiety: po zachodniej stronie Hunsrück i Eifel, po wschodniej — Taunus (wysokość do 880 m), Westerwald, Sauerland. Zbudowane głównie z łupków, szarogłazów i kwarcytów dewonu (o miąższości 5000–10 000 m), a na północy z produktywnego karbonu; utwory te zostały sfałdowane w orogenezie hercyńskiej; w trzeciorzędzie z dyslokacjami tektonicznymi były związane wylewy law bazaltowych; pozostałością po erupcjach eksplozywnych są kratery tzw. maary (często wypełnione wodami jezior). W zachodniej części rozległe torfowiska i wrzosowiska, którym towarzyszą lasy brzozowe i brzozowo-dębowe; w wyższych partiach występują wtórne bory świerkowe i łąki. Słabo zaludnione; gospodarka leśna i hodowlana; w dolinach uprawa winorośli (cenione wina reńskie), drzew owocowych; turystyka, uzdrowiska (źródła mineralne); u północnych podnóży Zagłębie Ruhry.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia