Reich-Ranicki Marcel
 
Encyklopedia PWN
Reich-Ranicki Marcel, pierwotnie M. Reich, ur. 2 VI 1920, Włocławek, zm. 18 IX 2013, Frankfurt n. Menem,
niem. krytyk literacki, pochodzący z pol. rodziny żydowskiej;
1929–38 w Berlinie, deportowany do Polski, 1940–43 przebywał w getcie warsz.; po wojnie w służbie dyplomatycznej PRL (oskarżany o współpracę ze służbami specjalnymi); wydał antologię niem. prozy emigr. (1951), pracę monogr. o epice A. Seghers (1957) oraz zarys Z dziejów literatury niemieckiej 1871–1954 (1955); od 1958 mieszka w RFN, do 1967 związany z Grupą 47; od 1974 profesor honorowy uniw. w Getyndze; uzyskał opinię jednego z najbardziej wpływowych krytyków lit.; głośny program telew. „Das literarische Quartett”; zbiory recenzji i artykułów: Deutsche Literatur in Ost und West (1963), Wer schreibt, provoziert (1966), Lauter Verrisse (1973); wydawca antologii lit. (m.in. współcz. prozy pol. Sechzehn polnische Erzähler 1962); 2002 otrzymał Nagrodę im. Goethego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia