Rawicz

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Rawicz,

m. powiatowe w województwie wielkopolskim, na granicy Wysoczyzny Leszczyńskiej i Kotliny Żmigrodzkiej, nad Masłówką (prawy dopływ Orlej).

Ludność miasta: ogółem — 20,2 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 2 528,1 os/km² (2019)

Powierzchnia: 8 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 16°52′E, szerokość geograficzna: 51°37′N

Data założenia miasta: 1638

Prawa miejskie: nadanie praw — 1638

Oficjalne strony WWW: rawicz.zapis.net.pl

Miasto zał. 1638 na miejscu wsi Sierakowo (znanej od 1310); zasiedlony przez protest. uchodźców — rzemieślników ze Śląska i Czech, do XIX w. duży ośr. sukienniczy (eksport sukna do Rosji i Chin); od 1793 w zaborze pruskim (1807–15 w Księstwie Warsz.); 1819 władze pruskie w budynkach przyklasztornych zał. więzienie; w 2. poł. XIX w. rozwój przemysłu (m.in. tytoniowego, drzewnego, spoż.), od 1856 połączenie kol.; 1881–1975 i od 1999 siedziba powiatu; 1919 walki o Rawicz powstańców wielkopol.; 1921 przejęty przez władze pol.; do 1931 więzienie polit.; zacięte walki obronne IX 1939; w okresie okupacji niem. 1939–45 ciężkie więzienie (ok. 16 tys. więźniów); IV–VIII 1943 hitl. obóz pracy przymusowej dla Żydów z Polski, Czechosłowacji, Niemiec, Rumunii i Węgier; 1945–56 więzienie polit.; 1973 do Rawicza włączono m. Sarnowa. Ośr. przem. i usługowy; zakłady urządzeń naftowych i gazowniczych, fabryka wyposażenia wagonów, odlewnia żeliwa, zakłady przemysłu odzieżowego, meblarskiego, papierniczego, materiałów budowlanych, spoż.; tartak; węzeł kol. i drogowy; ośr. oświat.; Muzeum Ziemi Rawickiej; barok. ratusz (1756), neoklasycyst. kościół ewangelicki (1803–08, K.G. Langhans), kamienice (XVIII w.). W pobliżu Rawicza rezerwat leśny Dębno (powiat 7,7 ha, las mieszany i ols, ponad 150-letnie sosny i dęby).