Radoszyce,
m. w woj. świętokrzyskim, w pow. koneckim, na skraju Płaskowyżu Suchedniowskiego, nad Plebanką (dorzecze Pilicy);
Radoszyce
Encyklopedia PWN
2,9 tys. mieszk. (2022); gród wczesnośredniowieczny; miasto zał. w 2. poł. XIV w.; prawa miejskie ok. 1370; w XVI–XVIII w. centrum starostwa niegrodowego; ośr. handlu (jarmarki, handel solą) i rzemiosła (m.in. obróbka kamieni młyńskich), od XVI w. hutnictwo szkła; 16 XI 1794 miejsce rozwiązania przez T. Wawrzeckiego ostatnich oddziałów powstańców kościuszkowskich; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; 1870 utrata praw miejskich; w czasie okupacji niem. 1942 getto (więźniowie wywiezieni do ośr. zagłady w Treblince); rejon walk partyzanckich; 29 IX 1944 pod Radoszycami w rejonie wsi Gruszka bitwa oddziałów AL i partyzantki sowieckiej (ok. 1,5 tys. osób) z wojskami niem. (ok. 5 tys. żołnierzy, czołgi, artyleria), zakończona wyjściem partyzantów z okrążenia; 2018 odzyskanie praw miejskich. Obecnie ośr. usługowy, drobny przemysł; kościół parafialny (1. poł. XVII w., wieża 1846, przebudowa 1901–02).
