Polinezyjczycy
 
Encyklopedia PWN
Polinezyjczycy,
rdzenni mieszkańcy Polinezji, także kilkunastu enklaw na wyspach Melanezji i Mikronezji;
języki polinezyjskie; ob. są chrześcijanami — w większości protestantami, także katolikami; przodkami Polinezyjczyków byli twórcy ceramicznej kultury Lapita, którzy w 2. poł. II tysiącl. p.n.e. przywędrowali z Azji Południowo-Wschodniej poprzez wyspy Melanezji na Tonga i Samoa; na pocz. I tysiącl. n.e. kontynuowali ekspansję na wschód i do XIV w. odkryli i zasiedlili wszystkie wyspy regionu; tradycyjna gospodarka Polinezyjczyków opierała się na uprawie (gł. żarowej) roślin bulwiastych (taro, jams, batat) i owoców (palma kokosowa, drzewo chlebowe, banan), intensywnej eksploatacji zasobów mor. oraz hodowli drobiu i świń; Polinezyjczycy nie znali metali, a ceramikę zaprzestali wyrabiać VI–VII w. n.e., gł. z powodu braku surowca (gliny) na wyspach Polinezji; zasłynęli jako znakomici szkutnicy i żeglarze; wysoki kunszt osiągnęli w takich dziedzinach rzemiosła i sztuki, jak: tatuaż, rzeźba w drewnie i kamieniu, produkcja wyrobów z muszli, z tapy (łyko drzewa morwowego), plecionkarstwo.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia