Police

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Police,

m. powiatowe w woj. zachodniopomor., na skraju Równiny Wkrzańskiej i Doliny Dolnej Odry, nad ujściowym odcinkiem Odry — Domiążą i jej odgałęzieniem Łarpią, na skraju Puszczy Wkrzańskiej, przy granicy ze Szczecinem.

Ludność miasta: ogółem — 32,6 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 880,4 os/km² (2019)

Powierzchnia: 37 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 14°34′E, szerokość geograficzna: 53°33′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1260

Oficjalne strony WWW: www.police.pl

w X w. słow. osada roln.-rybacka; prawa miejskie 1260; miasto usługowo-roln.; własność książąt pomor., 1321–1808 — Szczecina; XVI–XVIII w. znane z handlu chmielem i zbożem; 1630 zajęte przez Szwedów, 1720 przez Prusy; w XIX w. rozwój drobnego przemysłu; 1939–46 włączone do Szczecina; w czasie II wojny światowej 1940–45 stalag (Pommernlager), podobóz obozu koncentracyjnego Stutthof, oddział roboczy jeńców sowieckich utworzony 1941, batalion budowlano-roboczy jeńców wł., 7 obozów pracy przymusowej; w zakładach benzyny syntet. koncernu IG Farben (zbud. przed 1939) pracowało kilkadziesiąt tysięcy więźniów obozów hitl. w Policach; w działaniach wojennych 1945 zakłady przem. zniszczone w ok. 90%; po wojnie w granicach Polski, odbud.; od 1999 siedziba powiatu. Ośr. przemysłu chem., w północnej części P., w dzielnicy przem. Jasienica, wielkie Zakłady Chem. „Police”, uruchomione 1969 (produkcja kwasu siarkowego, nawozów fosforowych i wieloskładnikowych, bieli tytanowej), ponadto przemysł: metal., materiałów budowlanych, drzewny (meble), odzieżowy, spoż.; liczne przedsiębiorstwa budowlano-montażowe; port rzeczny dostępny dla statków mor.; ośr. oświat.; Izba Pamiątek Obozowych — w kaplicy z XV w.