Polesie Zachodnie

Polesie Zachodnie, Polesie Podlaskie, Polesie Lubelskie,

zachodnia część Polesia, między Wysoczyznami Podlasko-Białoruskimi na północy a Polesiem Wołyńskim na południu, na Białorusi, Ukrainie i w Polsce (zachodnia część o pow. ok. 4,7 tys. km²).

Pod względem geol. należy do platformy prekambryjskiej; na północy (południowa część zrębu Sławatycz) skały prekambru są przykryte utworami jury, kredy i kenozoiku, na południu (północna część obniżenia nadbużańskiego) — utworami paleozoiku, z karbońskimi złożami węgla kam. (Lubelskie Zagłębie Węglowe), a także osadami jury, kredy i kenozoiku; występowanie na powierzchni lub na małych głębokościach rozpoznanych margli wieku kredowego przyczyniło się do rozwoju na P.Z. zjawisk krasowych; powstało jedyne w Polsce skupienie jezior pochodzenia krasowego na Równinie Łęczyńsko-Włodawskiej (największe jez. Uściwierz, in.: Łukie, Bikcze, Krasne, najgłębsze — Piaseczno, 38,8 m); znaczną powierzchnię (ponad 300 km²) zajmują torfowiska (największe Krowie Bagno oraz Bagno Bieleckie); 1990 obszar ten objęto ochroną tworząc Poleski Park Nar., będący miniaturą tundry i lasotundry; gł. rz.: Krzna, Włodawka, Tyśmienica, Świnka (dopływ Wieprza); przez P.Z. prowadzi Kanał Wieprz–Krzna. Na P.Z. wyróżnia się 6 mniejszych jednostek fizycznogeogr.; gł. m. — Biała Podlaska i Terespol (na północnym skraju regionu) oraz Włodawa.