Poitou
 
Encyklopedia PWN
Poitou
[puatụ] Wymowa,
kraina historyczna w zachodniej Francji, nad O. Atlantyckim, w południowej części Basenu Loary, z hist. stolicą w Poitiers;
wchodzi w skład regionu adm. Nowa Akwitania.
Historia. W starożytności tereny zamieszkane przez galijskich Piktawów; w V w. okupowane przez Wizygotów, od 507 pod panowaniem Franków; w okresie karolińskim hrabstwo w składzie królestwa Akwitanii; rezydencja hrabiów Poitou (od X w. noszących tytuł książąt Akwitanii) w Poitiers stała się w X–XII w. ważnym ośr. kult. ówczesnej Francji; jako część sukcesji Eleonory Akwitańskiej Poitou przeszło 1152 w ręce ang. Plantagenetów; rewindykowane przez Filipa II Augusta i Ludwika VIII, 1225 przekształcone w apanaż dla młodszych synów król.; spustoszone w czasie wojny stuletniej, w wyniku bitwy pod Poitiers (1356), od 1360 należało do Anglii; odzyskane przez Francję 1369–73, od 1417 apanaż delfina Karola (późniejszego Karola VII), który uczynił Poitou ośr. swej władzy; w czasie wojen rel. w XVI w. Poitou było jednym z gł. terytoriów hugenotów (z ośr. polit.-militarnym w La Rochelle); od XVII w. rozwój manufaktur tkackich; 1790 prow. Poitou została podzielona na departamenty.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia