Podhorce

Podhorce, Pidhirci, Pidhirtsi,

w. na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, u podnóży Woroniaków, w pobliżu źródeł Seretu.

od 1400 własność Podhoreckich, w XVII w. Koniecpolskich; 1682 P. zapisane przez S. Koniecpolskiego królewiczowi Jakubowi Sobieskiemu; od 1725 należał do Rzewuskich, następnie do Sanguszków; 1772–1918 w zaborze austr.; w okresie międzywojennym w granicach Polski; IX 1939–41 pod okupacją sowiecką, 1941–44 pod okupacją niem.; 1945–91 w Ukr. SRR. W P. znajdują się: zamek zbud. przez hetmana S. Koniecpolskiego (1635–40, wg projektu A. dell’Aqua), z fortyfikacjami typu bastionowego i ogrodem geom. — jedna z najwspanialszych rezydencji magnackich w Rzeczypospolitej w 1. poł. XVII w. (spłonął 1956, w części odbud. na sanatorium); kościół zamkowy (1751–66, K. Romanus); cerkiew i klasztor Bazylianów (ok. poł. XVIII w.); cerkiew drewniana (1. poł. XVIII w.); budynek zajazdu (XVIII w.).

Podhorce, zamek