Pjongjang, P’yŏngyang, dawniej Phenian,
stolica Korei Północnej, w zachodniej części kraju, na wysokim brzegu rz. Tedong-gang, ok. 50 km od jej ujścia do Zat. Zachodniokoreańskiej (M. Żółte);
Pjongjang
Encyklopedia PWN
miasto administrowane przez rząd (pow. ok. 3 tys. km2). Główny ośr. gosp. i nauk.-kult. kraju; rozwinięty przemysł maszyn., zbrojeniowy, środków transportu (tabor kol., ciągniki), chem. (w tym farm.), petrochemiczny, włók. (największe w kraju zakłady bawełn.), materiałów budowlanych, porcelanowy, spoż.; rafineria (ropa dostarczana z pobliskiego portu Nampo), elektrownia cieplna; ośr. zagłębia węgla kam.; węzeł komunik., połączenie kol. i drogowe z Chinami i Rosją, port lotn., metro (dł. 32 km); Akad. Nauk (zał. 1952), wyższe szkoły (w tym Uniw. im. Kim Ir Sena, zał. 1946), inst. nauk.-badawcze, muzea. W pobliżu P. wydobycie rud żelaza i huta żelaza (Kangso).
Historia. Jedno z najstarszych miast Korei; 427–668 stol. królestwa Kogurjo; 1592 przejściowo zajęty przez Japończyków; od XVII w. centrum polit. i kult. północno-zachodniej Korei; 1910–45 pod władzą Japonii; wyzwolony przez Armię Czerwoną; od 1948 stol. Korei Północnej; w czasie wojny koreańskiej 1950–53 poważnie zniszczony, następnie odbudowany.
Zabytki. Fragmenty murów obronnych z bramami, m.in.: Chilsongmun (X w., nadbudowa pocz. XVIII w.), Pothongmun (XV w.), Tedongmun (XVII w.), Hjonmumun (pocz. XVIII w.), Pubjokru (pocz. XVII w.) i Czhwesynde (pocz. XVIII w.); u podnóża wzgórza Tesongsan liczne grobowce władców i arystokracji, m.in. grobowiec króla Tongmjonga z V w.; po wyzwoleniu wzniesiono wiele pomników, m.in.: Czhollima — symbol postępu, Dzuczhe — monument idei, oraz Łuk Triumfalny.
