Pingyao,
m. w północnych Chinach, w prow. Shanxi, na Wyż. Lessowej, w dolinie rz. Fen He.
Pingyao
Encyklopedia PWN
— Około 45 tys. mieszkańców. Powstało w IX w. p.n.e. jako twierdza; jedno z najbogatszych miast Chin cesarskich; XVII–XIX w. finansowe centrum państwa; wraz z przeniesieniem gł. działalności gosp. do regionów nadmor. straciło dawne znaczenie, zachowując cały układ urb.-arch., ukształtowany w ostatnim tysiącleciu; 1997 wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyr. UNESCO. Ośrodek turyst. z rozwiniętą produkcją wyrobów pamiątkarskich; przemysł spoż.; stacja kol. na linii Pekin–Xi’an. Całkowicie zachowane mury obronne miasta (1370) o dł. 6,2 km z 72 wieżami i 6 bramami; świątynia Zhenguo (X w.) z najstarszą w Chinach budowlą drewnianą; świątynia Shuanglin (571) ze zbiorem rzeźb postaci mitol.; świątynia konfucjańska Wen Miao (1163). W okolicy P. wiele starych klasztorów z cennymi zabytkami sztuki chiń. z VI–XI w. W pobliżu P. wydobycie węgla kamiennego.
