Perugia
m. w środkowych Włoszech, w Apeninach Środkowych, nad rz. Tybrem, na wschód od Jez. Trazymeńskiego;
[perụdżia] 
,
, Perugia
Encyklopedia PWN
— 168 tys. mieszk. (2009); stol. regionu Umbria i ośrodek administracyjny prowincji Perugia; zakłady przemysłu spoż., włók., maszyn., ceramiczny, papierniczego; ośr. handlu produktami rolnymi; węzeł kol.; uniw. (zał. 1307) i wyższe szkoły (sztuk pięknych, muz.); ośr. turyst.; muzea.
Historia. W starożytności miasto etruskie, 310 p.n.e. opanowane przez Rzymian (Peruzja); po rządach Ostrogotów i Bizancjum 754 włączona do Państwa Kościelnego; od XII w. komuna miejska; od XIII w. słynna szkoła prawnicza, później uniw. w Perugii, na którym kształciło się także wielu Polaków (dzieła uczonych z Perugii, m.in. Bartolda de Saxoferrato, stały się w XV w. podstawą znajomości prawa rzymskiego w Polsce); 1531–1860 ponownie w Państwie Kośc., od 1860 w zjednoczonym Królestwie Włoskim.
Zabytki. Pozostałości etruskich i rzymskich obwarowań (III–II w. p.n.e.); kościoły: S. Angelo (V–VI w.), S. Pietro (ok. 1000, przebudowany XV–XVI w.), got. S. Francesco al Prato (XIII w.) z kryptą, S. Domenico (XIV, XVII w.) i katedra S. Lorenzo (XIV–XV w.), klasztor S. Severo (z freskami m.in. Rafaela), Oratorio S. Bernardino (XV w. z dekoracją rzeźbiarską A. di Duccio); Palazzo Pubblico (XIII–XV w.) z freskami Perugina — ob. Nar. Galeria Umbrii; studnia (XIII w.) z rzeźbami m.in. N. Pisano; renes. pałace z XV w. (m.in. del Capitano) i XVI w., wieża degli Sciri (XII w.).
