Parkinsona choroba,
schorzenie zwyrodnieniowe dotyczące niektórych struktur mózgu, tzw. układu pozapiramidowego, biorących udział w czynnościach ruchowych;
Parkinsona choroba
Encyklopedia PWN
chorobę opisał 1817 angielski lekarz i przyrodnik J. Parkinson jako drżączkę poraźną; proces zwyrodnieniowy, o nieznanej dotychczas przyczynie, rozwija się w istocie czarnej śródmózgowia, uszkadzając komórki wydzielające dopaminę, neuroprzekaźnik potrzebny do sprawnego funkcjonowania pozapiramidowych ośrodków podkorowych: jądra skorupiastego i jądra ogoniastego; choroba Parkinsona występuje gł. u mężczyzn w wieku 40–50 lat; objawia się wzmożeniem napięcia mięśniowego, spowolnieniem ruchowym, drżeniem spoczynkowym rąk i palców; twarz staje się nieruchoma, „maskowata”, mruganie powiek rzadkie, chód patologiczny; zmian psychicznych na ogół nie ma. Leczenie farmakologiczne, obecnie stosuje się gł. lewodopę (L-dopę), która jest prekursorem dopaminy; niektóre postacie choroby Parkinsona leczy się również operacyjnie; ostatnio są prowadzone próby domózgowego wszczepiania tkanki embrionalnej produkującej dopaminę.
