Ottlik
prozaik węgierski.
[ọtlik]
Géza, ur. 9 V 1912, Budapeszt, zm. 9 X 1990, tamże,
Ottlik Géza
Encyklopedia PWN
Jego ojciec był szambelanem cesarskim. O. kształcił się w szkołach kadeckich w Kőszeg i w Budzie — przeżycia i doświadczenia z tego okresu stanowią gł. tworzywo jego utworów. Od debiutu 1931 systematycznie publikował nowele i recenzje w prasie literackiej. Podczas II wojny światowej po wkroczeniu armii niem. na Węgry brał udział w ratowaniu osób prześladowanych, gł. pochodzenia żydowskiego. Po przejęciu przez komunistów władzy na Węgrzech pozbawiony prawa publikowania, do 1957 utrzymywał się gł. z przekładów — z wielkim artyzmem tłumaczył m.in. dzieła Ch. Dickensa, G.B. Shawa, E. Hemingwaya, J. Osborne’a. Jego najsławniejsza powieść Szkoła na granicy (1959, wyd. pol. 1973), która należy do kanonu prozy węgierskiej XX w., w przejmujący sposób opowiada o życiu młodych chłopców w szkole wojsk. w latach 20., walczących w warunkach całkowitego podporządkowania o własną wewn. autonomię. O. publikował niewiele, latami cyzelował swoje utwory. Uprawiał prozę o charakterze intelektualnym, w mistrzowski sposób wydobywał prawdę psychol., analizując postawy ludzkie. Jest ponadto autorem powieści Hajnali háztetők [‘dachy domów o świcie’] (1957), tomu opowiadań Minden megvan [‘wszystko jest’] (1969) oraz pisanej jako utwór bliźniaczy do Szkoły..., opublikowanej pośmiertnie powieści Buda (1993). O. był znawcą brydża, przez wiele lat redagował rubryki brydżowe w czasopismach. W 1985 otrzymał nagrodę państw. im. L. Kossutha.
Teresa Worowska
