Orvieto, staroż. Urbs vetus,
m. w środkowych Włoszech, w regionie Umbria, w dolinie rz. Paglia (dopływ Tybru), na północ od Rzymu;
Orvieto
Encyklopedia PWN
— 20,7 tys. mieszk. (2009); przemysł spoż. (m.in. znane białe wino orvieto), maszyn. (maszyny roln.), chem., rzemiosło artyst. (ceramika szlachetna); ośr. turyst. i pielgrzymkowy; pozostałości świątyni etruskiej (ok. V w. p.n.e.); katedra — jeden z najsłynniejszych zabytków wł. architektury got. (XIII w., fasada XIV w., ukończenie całości XVII w.), bogato zdobiona (mozaiki, rzeźby), we wnętrzu freski (Fra Angelico, B. Gozzolego i L. Signorellego, twórcy monumentalnego Sądu Ostatecznego); kościoły: got. S. Andrea (XI–XII, XIV, XVI w.), S. Giovenale (XI–XIII w.), renes. S. Domenico (1518–23, M. Sanmicheli); pałace: got. del Popolo (XIII w.), dei Papi (XIII w.), Communale (XIV–XVI w.); liczne domy got.; studnia S. Patrizio (1527–37, A. Sangallo). W pobliżu Orvieto nekropola etruska (IV w. p.n.e.) i opactwo S. Severo Martirio (XII, XIII w.).
