Orbán Ottó, ur. 20 V 1936, Budapeszt, zm. 26 V 2002, Szigliget,
węgierski poeta i tłumacz;
Orbán Ottó
Encyklopedia PWN
wychowywał się w sierocińcu, po ukończeniu studiów pracował jako bibliotekarz, od 1960 poświęcił się pracy lit. i redakcyjnej; 1989 wiceprezes węgierskiego Pen Clubu. Wiersze zaczął pisać w latach szkolnych; powracającym motywem była wówczas wojna, sieroctwo, prześladowania. We wczesnym okresie twórczości uwagę zwracała bujna, skomplikowana metaforyka; od przeł. lat 70. i 80. wyraźnie zmienił się ton liryki O., pojawiła się ironia, autoironia, a także niepokój, oczekiwanie i rozpacz — uczucia związane z długotrwałą chorobą poety. Ważniejsze tomy wierszy: Emberáldozat [‘ofiara z człowieka’] (1973), A fényes cáfolat [‘jednoznaczne zaprzeczenie’] (1987), A költészet hatalma. Versek a mindenségről és a mesterségről [‘potęga poezji. wiersze o wszechświecie i o rzemiośle’] (1994), Ostromgyűrűben [‘w oblężeniu’] (2002); opublikował także kilka tomów wierszy dla dzieci; przekł. z języków ang. i hiszp.; 1992 otrzymał nagrodę państw. im. Kossutha.
