Opoczno

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Opoczno,

m. powiatowe w województwie łódzkim, w obrębie Wzgórz Opoczyńskich, nad Drzewiczką, w pobliżu ujścia Wąglanki.

Ludność miasta: ogółem — 21,2 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 848,8 os/km² (2019)

Powierzchnia: 25 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 20°17′E, szerokość geograficzna: 51°22′N

Prawa miejskie: nadanie praw — przed 1344

Oficjalne strony WWW: www.opoczno.pl

Wieś wzmiankowana 1284; prawa miejskie 1344 (1365 prawa magdeburskie); rozwój związany z położeniem na skrzyżowaniu dróg handl. (z Rusi na Pomorze, do Wielkopolski i na Śląsk); zniszczone 1655 przez Szwedów — podupadło; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; od pocz. XX w. rozwój przemysłu ceramicznego; w czasie okupacji niem. 1940–I 1943 getto (ok. 4 tys. osób, z których 3 tys. wywieziono do ośr. zagłady w Treblince); rejon działań partyzanckich. Ośr. przemysłu miner., zwłaszcza ceramiczny, bazujący na miejscowych złożach wapieni i gliny, oraz przemysłu włók.; do największych zakładów w mieście należą: OPOCZNO SA i Ceramika Paradyż (płytki ceramiczne), OPTEX SA; ponadto przemysł metal., odzieżowy, spoż.; węzeł kol.; ośr. oświat.; Muzeum Ziemi Opoczyńskiej; tradycje sztuki lud.; działa Tow. Przyjaciół O.; drewniany kościół Św. Marii Magdaleny (XVIII w.?), dawna synagoga (XVIII w.), zamek (ok. poł. XIV w., zburzony, odbud. 1874, restaurowany po 1945 i w latach 80.) — ob. muzeum; domy drewniane i murowane (XVII–XIX w.), m.in. tzw. Dom Esterki (XVI w.?, zniszczony, odbud. 1893, restaurowany 1927).