Twórczość Początkowo pozostawał pod wpływem filozoficznego i literackiego nurtu francuskiego egzystencjalizmu (J.-P. Sarte, A. Camus). We wczesnej twórczości w bezkompromisowy sposób przedstawiał samotność i zagubienie jednostki słabej, niezdolnej do działania (Ningen no hitsuji ‘ludzie-owce’ 1958) lub obarczonej bezcelową, poniżającą, czasem wręcz makabryczną pracą, jak w opowiadaniach Hojność umarłych (1957, wydanie polskie 1986) lub Kimyōna shigoto [‘dziwne zajęcie’] (1957). Głęboko zainteresowany przede wszystkim problematyką moralną, pytania o możliwość nadania wartości życiu, nurtujące pokolenie dorastające, jak on, po II wojnie światowej, stawiał m.in. w powieści Okurete kita seinen [‘młodzież, która się spóźniła’] (1960–62). Tymczasem w powieści Warera no jidai [‘nasza epoka’] (1959) wprowadził wyraziste elementy erotyki, narażając się na silną krytykę społeczną. Eksponował wybujałą seksualność bohaterów, jej źródeł dopatrując się m.in. w ich niespełnionych aspiracjach społecznych (Sevuntiin ‘siedemnastolatek’ 1961). Postrzegał człowieka jako istotę uwarunkowaną przez swoją fizjologię i erotykę, silnie oddziałujące na świadomość jednostki (Seiteki ningen ‘człowiek erotyczny’ 1963). W powieściach Sprawa osobista (1964, wydanie polskie 1974) i Futbol ery Manen wprowadził motyw upośledzonego dziecka, częsty także w wielu jego późniejszych utworach; podejmował w nich problem ludzkiej godności i drogi prowadzącej do przyjęcia odpowiedzialności za swoje życie — jest to jeden z ważniejszych tematów pisarstwa Ōe.
Do doświadczeń z dzieciństwa spędzonego na Shikoku powrócił w powieści Dōjidai gēmu [‘gry synchroniczne’] (1979), w której przedstawił obraz zmityzowanej przeszłości i jej wpływ na teraźniejszość. Tematy, jakie Ōe podejmuje, są zawsze żywą polemiką z otaczającą rzeczywistością: w pierwszej powieści, jaką wydał po otrzymaniu nagrody Nobla, Chūgaeri [‘zwrot’] (1999), Ōe poddaje analizie sposób funkcjonowania ruchu religijnego skupionego wokół charyzmatycznego twórcy, co jest nawiązaniem do wydarzeń z roku 1995 — ataku gazem sarin na metro tokijskie, jakiego dokonała sekta Aum Shinrikyō.
Ōe posługuje się bogatą, poetycką metaforyką (cykl opowiadań „Rein tsurī o” kiku onnatachi ‘kobiety słuchające „drzewa deszczowego’” 1982, złączonych metaforycznym obrazem drzewa). Język jego utworów jest realistyczny, bezkompromisowy, czasem wręcz turpistyczny, z elementami groteski (jego twórczość bywa określana jako groteskowy realizm), z drugiej strony — spotykał się z krytyką, iż jego utwory brzmią, jakby były tłumaczone z języka obcego.
Rodzina Najstarszy syn Ōe, o imieniu Hikari [‘światło’], urodził się (1963) upośledzony psychicznie; jego choroba miała duży wpływ na życie rodziny Ōe, a problemy z nią związane znalazły szerokie odbicie w jego twórczości. Uzdolniony muzycznie Hikari komponuje muzykę, której nagrania są wydawane na płytach. Swojej rodzinie Ōe poświęcił zbiór esejów Kaifuku suru kazoku [‘odradzająca się rodzina’](1995; ilustracje w książce wykonała żona autora, Yukari), na niej są też wzorowane postaci powieści Shizukana seikatsu [‘spokojne życie’] (1990), sfilmowanej przez znanego reżysera i szwagra Ōe, Itamiego Jūzō (1995).
, ur. 31 I 1935, Ōse (prefektura Ehime), zm. 3 III 2023,
