Odojewski Włodzimierz, właśc. W. Jan Jasiński-Odojewski, ur. 14 VI 1930, Poznań, zm. 20 VII 2016, Piaseczno,
prozaik.
Odojewski Włodzimierz
Encyklopedia PWN
1961–68 kier. Studia Współcz. Teatru Pol. Radia; od 1969 poza krajem, od 1971 w Monachium, 1972–94 kier. lit. Rozgłośni Pol. Radia Wolna Europa; w swojej twórczości Odojewski zgłębiał problemy czasu i pamięci, podejmując temat tragicznych powikłań nar., społ., rel. i rodzinnych na Kresach, a zwłaszcza konfliktów pol.-ukr., a także opisując losy Polaków w głębi ZSRR podczas II wojny światowej; proza Odojewskiego, patetyczna, wizyjna, oniryczna, odwołująca się do tradycji baroku i romantyzmu, a zarazem bliska nowatorskim nurtom literatury XX w., prezentuje egzystencjalną metafizykę losu oraz fatalistyczną historiozofię; powieści Wyspa ocalenia (napisana 1950, wyd. 1964), Czas odwrócony (1965), Zasypie wszystko, zawieje... (Paryż 1973), opowiadania Kwarantanna (1960), Zmierzch świata (1962), Zabezpieczanie śladów (Paryż 1984), Oksana (1999), Bez tchu (2002); tomy opowiadań, m.in. Zapomniane, nieuśmierzone... (Berlin Zachodni 1987), jedźmy, wracajmy... (1993, wyd. 2 rozszerzone 2000); sztuki jednoaktowe, utwory dla młodzieży; także krytyk i publicysta (Raptularz krytyczny 1994, Notatnik półprywatny 1996); 1966 otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich, 1998 — pol. Pen Clubu.
