Niekrasow Nikołaj A., ur. 10 XII 1821, Niemirów (gubernia podolska), zm. 8 I 1878, Petersburg,
poeta rosyjski;
Niekrasow Nikołaj A.
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
debiutował jako romantyk (zbiór liryków Mieczty i zwuki 1840); następnie związany z naturalną szkołą, był redaktorem jej almanachów oraz czasopism „Sowriemiennik” (od 1847) i „Otieczestwiennyje zapiski” (od 1868); pod wpływem W. Bielinskiego, a później N. Czernyszewskiego i N. Dobrolubowa, zwrócił się ku problematyce społ., tworząc liryki poświęcone życiu biedoty miejskiej i pańszczyźnianego chłopstwa (m.in. wiersze W drodze 1846, Gdy jadę w nocy... 1847, poematy Krobecznicy 1861, Mróz — Czerwony Nos 1863–64); na motywach lud. oparł głośny poemat Komu się na Rusi dobrze dzieje (1866–81, pol. wyd. fragmentów 1953); autor poematów poświęconych dekabrystom (m.in. Rosyjskie kobiety 1871–72) i cyklu liryków Ostatnie pieśni (1876–77); należał do czołowych przedstawicieli nurtu tzw. poezji obywatelskiej; jego twórczość znalazła wielu naśladowców (J. Nikitin i in.); Wiersze wybrane (1951), Utwory wybrane (t. 1–2 1955), Wybór poezji (1977).
