Nabatejczycy

Nabatejczycy, gr. Nabataíoi, rzym. Nabataei,

staroż. lud arabski, znany już z Biblii;

gr. i rzymskie źródła z IV w. p.n.e. uznają Nabatejczyków za Arabów; trudnili się rolnictwem, pasterstwem i handlem (kontrolowali szlaki karawanowe); w III w. p.n.e. utworzyli silne państwo i stopniowo rozszerzali swoje posiadłości do północno-wschodniego wybrzeża M. Czerwonego i Delty Nilu, na północny podbili część Syrii; w I w. p.n.e. zostali sprzymierzeńcami, w rzeczywistości wasalami Rzymu, co przyczyniło się do rozkwitu ekon. i kult. państwa Nabatejczyków; na przeł. 105 i 106 n.e. ces. Trajan włączył ich państwo do utworzonej wtedy prow. Arabia; gł. miasto Nabatejczyków Petra.

Petra, jedna ze świątyń wykutych w skale, tzw. skarbiec