Muzeum Narodowe Polskie w Rapperswilu,
placówka powstała 1869–70 w odrestaurowanym średniow. zamku.
Muzeum Narodowe Polskie
Encyklopedia PWN
Oddane na własność narodowi (1881) muzeum i biblioteka zgromadziły dokumenty dotyczące pol. emigracji polit., dzieła sztuki pol., archiwa, spuścizny rękopiśmienne i księgozbiory emigrantów, m.in. bogate zbiory mickiewiczianów; zasłużonymi kustoszami byli: J. Radomiński (1872–89), W. Rużycki de Rosenwerth (1889–96 i 1900–12), konserwatorem: F. Duchiński (1872–89), bibliotekarzami: S. Żeromski (1892–96), W. Karczewski (1901–10), S. Zieliński (1910–15); 1927 zbiory przekazano Muzeum Nar. i Bibliotece Nar. w Warszawie. W czasie II wojny światowej najwartościowsza część zbiorów archiwalnych i bibliotecznych spłonęła (1939 i 1944) lub została rozgrabiona (ocalało m.in. 45 rękopisów — ob. w Bibliotece Nar., urna z sercem T. Kościuszki — ob. w Zamku Król. w Warszawie); 1936–52 w zamku mieściło się Muzeum Polski Współcz.; staraniem pol.-szwajc. Tow. Przyjaciół Muzeum Pol. w Rapperswilu (zał. 1954) 1975 otwarto Muzeum Pol., które jest też siedzibą powołanej 1979 Stałej Konferencji Muzeów, Archiwów i Bibliotek na Zachodzie.
