Monte Cassino, 1944
 
Monte Cassino, 1944
Latem 1943 roku siły koalicji antyhitlerowskiej dokonały inwazji na Sycylię. We wrześniu wojska dowodzone przez generała Harolda Alexandra wylądowały na południu włoskiego buta. Ofensywa aliancka ku Rzymowi zatrzymała się w październiku na tzw. linii Gustawa, na północ od Neapolu. Kluczową rolę w ryglowaniu drogi na północ odgrywały pozycje na Monte Cassino i Monte Cairo. Od stycznia 1944 roku wojska alianckie dwukrotnie podejmowały nieudane próby sforsowania ich, zanim w połowie maja do szturmu ruszyły oddziały II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych generała Władysława Andersa, wchodzące w skład 8. armii brytyjskiej. Pierwsze uderzenie od 10 do 12 maja nie powiodło się i dopiero drugie, rozpoczęte 16, doprowadziło do przełamania w ciągu trzech dni zażartego oporu nieprzyjaciela. Umocnione ruiny opactwa zdobył 12. Pułk Ułanów Podolskich, przez tzw. Gardziel i Głowę Węża przedarli się żołnierze 3. Dywizji Strzelców Karpackich. 5. Kresowa Dywizja Piechoty osiągnęła szczyt San Angelo wychodząc na kolejną niemiecką linię obronną — linię Hitlera, ku której od południa podążały siły 78. brytyjskiej Dywizji Piechoty. Na północy ułani 15. Pułku Poznańskiego i Pułku Karpackiego, wspierani przez 2. nowozelandzką Dywizję Piechoty zdobyli Pizzo Corno, a następnie Monte Cairo. 25 maja Niemcy opuścili linię Hitlera, droga do wyzwolenia Rzymu (4 czerwca) została otwarta. W owianej legendą bitwie zginęło prawie tysiąc polskich żołnierzy, spoczywających u stóp klasztoru na polskim cmentarzu wojskowym.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia