Mindanao

Mindanao,

wyspa w południowej części Filipin, między M. Filipińskim (O. Spokojny) na wschodzie oraz morzami: Celebes na południu i Sulu na zachodzie, na północy oddzielona morzem Mindanao od wysp Visayan;

ok. 22 mln mieszk. (1/3 to muzułmanie); powierzchnia 94,6 tys. km² (łącznie z 1018 przybrzeżnymi wysepkami) — ok. 32% pow. kraju; gł. m.: Davao City, Zamboanga City, Butuan, Cagayan de Oro, Iligan City; powierzchnia w przeważającej części górzysta, liczne wygasłe i czynne wulkany (najwyższe: Apo, 2954 m, Butuluan, 1100 m), częste trzęsienia ziemi; w dolinach rzek i wzdłuż wybrzeża niziny (częściowo zabagnione); linia brzegowa silnie rozwinięta; klimat równikowy wybitnie wilgotny, częste cyklony tropik., zwłaszcza na wschodnim wybrzeżu; gęsta sieć rzeczna, gł. rz.: Mindanao (dł. 550 km), Agusan (dł. ok. 300 km), w zachodniej części jez. Lanao (pow. 347 km²); lasy równikowe z udziałem lauanu (mahoń filipiński); rozwinięte gł. rolnictwo; uprawa ryżu, kukurydzy, banana manilskiego (1/2 produkcji krajowej), palmy kokosowej, ananasów, kawy, herbaty, tytoniu; wydobycie rud chromu, niklu, miedzi, żelaza oraz złota i srebra; eksploatacja lasów; rybołówstwo; rozwinięta żegluga kabotażowa oraz transport drogowy. Silne wpływy kultury islamu, zwłaszcza w południowo-zachodniej części wyspy.

Historia. Wyspa zasiedlona w I tysiącl. n.e. gł. przez Tagalów; do XII w. zależna od królestwa Śriwidżaja na Sumatrze; na przeł. XIV i XV w. — od królestwa Majapahit na Jawie; od XVI w. w składzie hiszp. Filipin.