Mina, Al-, Al-Mīnā,
w starożytności port u ujścia rz. Orontes (ob. Asi) do M. Śródziemnego (obecnie w Turcji);
Mina, Al-
Encyklopedia PWN
odkryty 1936–37 przez L. Wooleya; pierwsze, i jak dotąd jedyne, znane miejsce bezpośrednich kontaktów między Grekami a Lewantem w okresie archaicznym; najstarsze pozostałości pochodzą z VIII w. p.n.e., ale zdaniem odkrywcy najstarsza część miasta została zniszczona przez rzekę, która zmieniła swe koryto, i początki emporium mogą sięgać nawet epoki brązu; w VIII w. odwiedzany przez Cypryjczyków i Greków (gł. Eubejczyków), w VII w. przeważali wschodni Grecy, a na kontakty z Koryntem wskazuje licznie znajdowana ceramika; aktywność ośrodka zamarła pod panowaniem babilońskim; ponowny rozwój pod panowaniem perskim (dominacja Fenicjan); kres pomyślności spowodowany założeniem w pobliżu Seleucji (301 p.n.e.); dawna identyfikacja z Posidajonem jest błędna.
