Międzyrzecz

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Międzyrzecz,

m. powiatowe w województwie lubuskim, na obszarze Bruzdy Zbąszyńskiej, u ujścia Paklicy do Obry.

Ludność miasta: ogółem — 18 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 1 799,4 os/km² (2019)

Powierzchnia: 10 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 15°35′E, szerokość geograficzna: 52°26′N

Prawa miejskie: nadanie praw — przed 1259

Oficjalne strony WWW: www.miedzyrzecz.pl

w IX w. osada; wczesnośredniow. gród piastowski; na pocz. XI w. klasztor eremitów zał. przez Bolesława I Chrobrego; wzmiankowany 1005; w XII–XIII w. gród kasztelański; przejściowo opanowany przez Brandenburgię; prawa miejskie przed 1259; w XIV–XVI w. znaczny ośr. rzemieślniczo-handl. (sukiennictwo); od XV w. starostwo niegrodowe, komora celna; od XVI w. ośr. protestantyzmu; duże skupisko Żydów; 1655 zniszczony przez Szwedów; 1780–1806 ośr. handlu suknem; od 1793 w zaborze pruskim (1807–15 w Księstwie Warsz.); po I wojnie świat. w granicach Niemiec; w czasie II wojny światowej 1939–40 obóz dla internowanych osób cywilnych, gł. Polaków z Wielkopolski; jeden z gł. węzłów niem. międzyrzeckiego rejonu umocnionego (Pomorski Wał); od 1945 w Polsce. W 1791–1975 i od 1999 siedziba powiatu. Ośr. przem.-usługowy; zakłady przemysłu: materiałów budowlanych, elektromaszynowego, drzewnego, chem., odzieżowego, spoż.; ponadto przedsiębiorstwa budowlanego, montażowe i instalacyjne; węzeł kol. i drogowy; szpital dla nerwowo i psychicznie chorych; kościoły got. parafialny (XV–XVI w.) i klasycyst. poewangelicki (przed 1834, K.F. Schinkel?); klasycyst. synagoga (po 1824); ruiny got. zamku (ok. poł. XIV w., rozbudowa XVI w.); w parku krajobrazowym dom starostów międzyrzeckich (1719, XIX w.) — obecnie muzeum; neoklasycyst. ratusz. W pobliżu M. na obszarze części podziemi międzyrzeckiego rejonu umocnionego rezerwaty Nietoperek I i II — miejsce zimowania 12 gat. nietoperzy (ok. 30 tys. osobników).