Miechów

rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

Miechów,

m. powiatowe w województwie małopolskim, na Wyż. Miechowskiej, nad Miechówką (lewy dopływ Szreniawy).

Ludność miasta: ogółem — 11,6 tys. mieszkańców (2019)

Gęstość zaludnienia: 774,1 os/km² (2019)

Powierzchnia: 15 km²

Współrzędne geograficzne: długość geograficzna: 20°02′E, szerokość geograficzna: 50°22′N

Prawa miejskie: nadanie praw — 1290

Oficjalne strony WWW: www.miechow.pl, miechow.info (strona nieoficjalna)

w XIII w. wieś targowa na szlaku handl. z Krakowa do Wielkopolski; własność Gryfitów; nadana przez Jaksę z M. zakonowi bożogrobców Kanoników Stróżów Grobu Świętego (później zw. miechowitami), których sprowadził ok. 1163; ufundował im kościół i klasztor; gł. siedziba zakonu w Polsce; prawa miejskie 1290; miasto o charakterze roln.-rzemieślniczym; 1543 zbud. wodociągi; od 1795 w zaborze austr., od 1809 w Księstwie Warsz., od 1815 w Królestwie Pol.; 1819 kasata klasztoru; II 1863 spalony w czasie bitwy oddziału powstańczego pod dowództwem A. Kurowskiego z wojskami ros.; od 2. poł. XIX w. rozwój drobnego przemysłu; 1867–1975 i od 1999 siedziba powiatu; w czasie okupacji niem. 1941–42 getto (ok. 4 tys. osób z Polski i innych państw, część wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu, ok. 1 tys. rozstrzelano na miejscu); liczne egzekucje dokonane przez Niemców; rejon konspiracji. Miejsce urodzenia 1457 Macieja z M. (Miechowity). ośr. usługowy regionu roln.; przetwórstwo rolno-spoż., wytwórnie: odzieży skórz. i kożuchów, zabawek, urządzeń przem.; muzea: Regionalne i Kościuszkowskie PTTK; zespół klasztorny zakonu Bożogrobców: got. kościół (1394–1410, przebudowa 1749–71) z reliktami rom. (ok. 1233, malowidło ścienne z ok. 1380), budynek klasztorny z późnogot.-renes. krużgankiem i kaplica Grobu Chrystusa (ok. 1530–35); plebania (2. poł. XVIII w.); barok. drewniany dworek Zacisze (1784).