Mickiewicz Adam, Liryki lozańskie

Mickiewicz Adam, Liryki lozańskie

Wiersze liryczne A. Mickiewicza, powst. 1839–40 w Lozannie, mimo braku jednoczącej intencji autorskiej są traktowane jako cykl ze względu na sumujący charakter i jednolitość poetyki; L.l. łączy motyw zadumy nad przemijaniem czasu, mający wyraźne odniesienie autobiograficzne, postawa mistycznego zjednoczenia z naturą, nowe ja liryczne, ukształtowane w akcie bolesnego rozdwojenia, podkreślonego przez antynomiczne zabiegi kompozycyjno-stylistyczne (prostota i kunsztowność, kontrasty i paralelizmy itp.), wreszcie nowy typ wieloznaczności — z pogranicza symbolu i alegorii — osiąganej przez struktury wyższe niż tropy ściśle językowe, np. przez transpozycję czasu w przestrzeń i odwrotnie. Do takiej wieloznaczności, bliskiej poezji Norwida, nawiązali m.in. Cz. Miłosz i T. Różewicz.