Ménière’a choroba
 
Encyklopedia PWN
Ménière’a choroba
[ch. menjera],
choroba ucha wewn. o nieustalonej przyczynie;
objawia się atakami zawrotów głowy, upośledzeniem słuchu i szumem w chorym uchu — pogłębiającymi się przy kolejnych napadach choroby; atakom towarzyszą silne zaburzenia równowagi, oczopląs, wymioty; objawy te są spowodowane zaburzeniem w krążeniu endolimfy, z nadciśnieniem wyzwalającym napad choroby i prowadzącym do stopniowej destrukcji komórek zmysłu słuchu i zmysłu równowagi; opisana 1861 przez lekarza fr. P. Ménière’a.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia