Megara Hyblaja

Megara Hyblaja, Mégara Hyblaía,

w starożytności kolonia gr. we Włoszech, na wschodnim wybrzeżu Sycylii, ok. 20 km na północ od Syrakuz.

Według tradycji przekazanej przez Tukidydesa, M.H. zał. 728 p.n.e. Megarejczycy, choć dane archeol. sugerują datę wcześniejszą (poł. VIII w. p.n.e.); o jej rozwoju w pierwszych 2 wiekach istnienia świadczą znaleziska archeol. oraz jej udział w dalszej kolonizacji Sycylii (założenie Selinuntu 628 p.n.e.); 483 p.n.e. miasto zdobyte i zniszczone przez Gelona; odbudowane przez Timoleona, ponownie zniszczone w czasie II wojny punickiej przez Marcellusa (213 p.n.e.), przetrwało jako ośrodek miejski do schyłku okresu republikańskiego, by następnie ulec ruralizacji; M.H. jest jednym z najlepiej udokumentowanych zespołów urb. Grecji archaicznej; dzięki kompleksowym badaniom archeol. udało się odtworzyć niemal całkowity układ miasta: trapezoidalną agorę, wraz z 2 stoami i 2 świątyniami, zespół domów prywatnych i wiele ulic na planie ortogonalnym.