Matuszewski Ignacy, ur. 2 VI 1858, Wilanów k. Warszawy, zm. 10 VII 1919, Warszawa,
ojciec Ignacego, krytyk literacki;
Matuszewski Ignacy
Encyklopedia PWN
wieloletni wykładowca, m.in. Tow. Kursów Nauk., 1919 profesor Uniwersytetu Warszawskiego (zm. przed objęciem katedry); od 1916 czł. TNW, od 1918 czł. PAU; początkowo rzecznik koncepcji pozytywist., od lat 90. stał się jednym z czołowych krytyków i programotwórców Młodej Polski (m.in. jako redaktor 1898–1907 „Tygodnika Ilustrowanego”); w dziele Słowacki i nowa sztuka (1902) określił estetyczne i psychol. właściwości sztuki młodopol. (m.in. kategorie impresji i symbolu) i związał ją z tradycjami pol. romantyzmu, gł. z twórczością J. Słowackiego; subiektywista w programie kryt., w praktyce badawczej ujmował zjawiska lit. w sposób porównawczy i ewolucyjny oraz dążył do stworzenia zobiektywizowanych syntez historycznolit.; studia i szkice: Diabeł w poezji (1894), Swoi i obcy (1898), Twórczość i twórcy (1904), Studia o Żeromskim i Wyspiańskim (1921); wybór Z pism... (t. 1–3 1965).
